نقش پرستار به عنوان آموزگار قدمتی دیرینه دارد. به طوری که از سالهای 1800یعنی زمانی که پرستاری به عنوان یک حرفه قانونمند شناخته شد؛ آموزش که یکی از نوآوریهای مهم مراقبتهای بهداشتی بود، توسط پرستاران انجام میشد.
مدیران پرستاری از اواخر قرن نوزدهم در انگلیس اهمیت آموزش به خانواده را به منظور رعایت بهداشت و پاکیزگی و مراقبت از بیمار مورد توجه قرار دادند. پرستاران در آمریکا نیز با همین انگیزه، ملاقات در منزل جهت بیماران ناشی از جنگ و مهاجرت را آغاز نمودند و در برنامه ریزی آموزش پرستاری از سال1937 نقش پرستار به عنوان آموزگار مورد تاکید قرار گرفت.
آموزش از موضوعاتی است که همیشه مورد توجه بشر بوده است، انسان در هر موقعیتی درصدد است تا با فراگیری دانش و مهارتهای جدید بتواند در شرایط مختلف نیازهای خود را برآورده سازد، هر موقعیتی که تجربه میکند نیازهای جدیدی را در مقابل خود میبیند و چه بسا یادگیری مهارتهای خاص حیات او را تضمین نماید.
از دست دادن سلامتی و احیاناً بستری شدن در بیمارستان یکی از موقعیت هایی است که نیاز به یادگیری را دو چندان می نماید. به عبارت دیگر  بیماری، فرصتی برای آموزش و یادگیری فراهم مینماید و در همین راستا مفهوم آموزش به بیماردر هنگام بیماری و بستری شدن در بیمارستان شکل گرفته است.
آموزش به بیمار یکی از ابعاد مهم مراقبتهای پرستاری و از نقش های کلیدی پرستاران در ارائه خدمات بهداشتی و درمانی به شمار میرود. مطالعات نشان داده است که پرستاران نقش ارزنده ای در آموزش به بیماران دارند. این بخش جز مهمی از وظایف مستقل آنان محسوب میشود زیرا پرستاران دسترسی بیشتری به بیمار و خانواده وی دارند و زمان بسیاری را صرف مراقبت از بیمار می کنند و در نتیجه فرصت های مکرری برای آموزش فراهم می شود.
پرستار در نقش آموزش دهنده به بیمار و خانواده وی کمک می کند تا توانایی آنان در مراقبت از خود افزایش یابد و در نتیجه سلامتی ارتقاء یافته و از بیماری ها پیشگیری شود.